John Voulon, Matchplay Kampioen Dirkshorn 2016

EEUWIGE ROEM

In tegenstelling tot helaas velen die denken dat zij toch geen kans hebben, dit jaar toch weer ingeschreven voor de clubkampioenschappen matchplay senioren. Natuurlijk denk ik ook van tevoren niet meer dan 1 of 2 ronden te overleven, maar je weet nooit.

Mijn eerste ronde mocht ik spelen tegen Wil Giesbertz (hcp. 14,7). Een mooie ontspannen ronde die ik met 4/3 kon winnen. Mijn volgende tegenstander ging Leen (Mc Cage) worden die van de wedstrijdleiding ontheffing had gekregen om zijn wedstrijd(en), in verband met vakantie, later te spelen. Deze wedstrijd werd vervolgens gepland op dinsdag 7 juni om 16.30 uur. Moest volgens mij een zeer zware partij worden. Leen lekker uitgerust en uiteraard in Spanje een aantal keren gespeeld. Daar stond echter tegenover dat mijn voorbereiding optimaal zou zijn. Die nacht namelijk Leen en Annet om 1.30 uur opgehaald op Schiphol, 14.15 uur weer thuis en uiteindelijk om 14.45 uur naar bed.

Een beetje gammel begon ik ontspannen die dinsdag de wedstrijd tegen Leen. Mijn uitgangspunt was dat ik moest proberen het zo lang mogelijk vol te houden tegen deze matchplayer bij uitstek. Ik won de toss en pas op hole 13 moest ik de eer om als eerste af te slaan aan Leen laten. Tot mijn eigen verbazing stond ik na 11 holes namelijk 7 up. Wat was er aan de hand? Zelf speelde ik heel gedegen en maakte zeer weinig fouten. Leen daarentegen had, zeer ongebruikelijk, moeite met zijn korte werk (chips en putts), waarschijnlijk toch meer gewend aan de zeer snelle Spaanse greens. Hole 12 pakte Leen met een mooie par, terug naar 6 up. Lopend naar de afslag van 13 was mijn gedachte dat er niets aan de hand was aangezien ik maar 1 hole hoefde te delen voor de overwinning. Die gedachte bleef ik houden toen ik de afslag van 13 te water sloeg en vervolgens mijn derde bal in de bunker links van de green. Hoewel ik de laatste tijd wat aan het worstelen was om een bunker uit te komen, werd het ditmaal een prachtige bunkerslag en vervolgens een prima putt. Bogey gered. Aangezien Leen ook een bogey maakte, was de wedstrijd met 6/5 beslist. Op naar de halve finale met Theo Stroosnijder als tegenstander.

Mijn wedstrijd tegen Theo stond op vrijdagmiddag 10 juni om 14.30 uur gepland. Ik zou flink aan de bak moeten aangezien Theo in die week net zijn handicap had verlaagd naar 4,9. Met zelf een handicap van 11,8 was ik dus flink de underdog. Had overigens wel weer het voordeel dat ik ontspannen de strijd kon aangaan. Ook tegen Theo stond ik weer heel gedegen en bijna foutloos te spelen. Komend vanaf hole 14 stond ik 4 up met in principe nog 4 holes te spelen. Wederom zou het voldoende zijn om 1 hole te delen. Hole 15 was ik wellicht iets te ontspannen. Geen beste hole en terug naar 3 up. Hole 16 een prima afslag en Theo een super afslag over de bunker met nog ongeveer 100 meter te gaan. Mijn tweede bal op de green met een redelijke kans op een birdie. Die is binnen was mijn eerste gedachte totdat de tweede slag van Theo in hole verdween. Een eagle en terug naar 2 up. “Het zal mij toch niet gaan gebeuren ?” Gelukkig lagen we allebei op 17 met 2 slagen op de green en kon ik deze hole delen. De overwinning was met 2/1 binnen en op naar de finale op zaterdag.

Omdat de bovenste helft van het schema wat eerder was gespeeld, wist ik dat Joep van der Zon (de kampioen van 2015) mijn tegenstander in de finale zou zijn. Voor deze wedstrijd was ik toch wat minder ontspannen. Ten eerste is het uiteraard een finale en vervolgens is Joep een zeer lastige tegenstander met matchplay. Joep blijft ook na een mindere hole rustig, steekt zijn pijp nog eens aan en begint met die pijp in zijn mond aan de volgende afslag. Zaterdag 14.10 uur mochten wij starten onder het toeziend oog van het knapste bestuurslid van onze vereniging. Voor het eerst tijdens deze clubkampioenschappen verloor ik de toss. Zou dit een slecht voorteken zijn? Hoezo, bijgelovig? Aan mijn eerste afslag was dat niet te merken, ik had nog ongeveer 100 meter over naar de vlag. Mijn favoriete afstand, PW om de bal bij de vlag te leggen. Dus niet, maar een shank richting hole 10. Toch de spanning? Hole 2 ook verliezen en wederom een shank op hole 3, 3 down na 3 holes. Gaat lekker, zo zijn we op tijd binnen na 10 holes. Hole 4 en 5 deelden we en hole 6 kon ik winnen door slecht chipwerk van Joep. Uiteindelijk na 9 holes met 1 down door. Door hole 12 en hole 13 te winnen en hole 14 te delen, met 1 up beginnen aan hole 15. Voor en mijn doen een uitstekende drive van circa 215 meter, nog 120 meter naar de vlag. Simpel ijzertje 8! Dus niet, te vroeg opkijken en in de bunker. Weg hole en weer gelijk. Inmiddels waren er een aantal mensen de baan ingekomen om met ons mee te lopen. Wij waren de laatste wedstrijd in de baan. Hole 16, prima drive aan de rechterkant in de rough met een gunstige ligging. Joep ook rechts, maar nam met zijn tweede slag even teveel risico waardoor hij de bal nog iets verder de rough in sloeg. Wat te doen? Voorzichtig opleggen of toch voor de vlag gaan? Na hole 15 had Leen tegen mij gezegd dat ik vooral mijn eigen spel moest blijven spelen. Dus, bal lag goed en een ijzer 7 moest voldoende zijn. Twee meter naast de vlag. Birdie-put hoefde niet te vallen, par was voldoende en wederom 1 up. Hole 17 een redelijke drive en net niet in de bunker, Joep een superdrive voorbij de bunker. Voor mijn tweede slag moest ik op de rand van de bunker balanceren om de bal te kunnen slaan. Ik zag een aantal mensen kijken met een blik van hoe gaat hij dat doen. Geen probleem (!?), met twee op de green. Wel te ver bij de vlag vandaan, maar gelukkig lag Joep niet veel dichterbij. Uiteindelijk kreeg ik ook nog de kans op deze hole de wedstrijd te winnen, maar helaas miste ik de putt van iets meer dan een meter. Balen, dan maar proberen hole 18 op zijn minst te delen. De putt van hole 17 vergeten en opnieuw concentreren op mijn drive. Gelukkig kreeg ik hiervoor enige tijd aangezien een aantal mensen op hole 18 richting afslagplaats liepen om de vermoedelijk laatste hole met ons mee te lopen. Tegenwind op hole 18, altijd lastig met de dreiging rechts te water te slaan. Matige drive en niet al te ver, maar gelukkig wel op de fairway. Joep speelde zijn drive even te veilig en sloeg in de eerste linker bunker. Wetende dat het voor mij voldoende zou zijn de hole te delen, sloeg ik mijn tweede slag veilig met een ijzertje 5 aan de linkerkant van de fairway. Joep sloeg in de bunker even te veel zand en kwam 10 meter verder in het klaver terecht. Hij moest nu toch enig risico nemen waardoor zijn derde slag naar rechts richting “schelpenbak” ging. Ik wist voldoende, de green hoefde ik niet te halen met mijn derde slag. Een beetje links aanhouden, ijzertje 5 en net voor de green. Eén van de “meelopers” feliciteerde mij al met de overwinning, maar je weet nooit. De vierde slag van Joep kwam links voor de green en wederom in het klaver. Mijn chip moest in de buurt van de vlag en dan kon het niet meer mis gaan. Dit lijkt heel simpel, maar op het moment dat je gaat staan voor de chip schiet toch even door je hoofd wat er nog allemaal mis zou kunnen gaan. Deze hole verliezen en door naar hole 1 was toch geen optie? Net voordat ik met mijn ijzer 8 zou gaan chippen voelde ik mijn linkerarm verkrampen. Toch de spanning en het feit dat er ongeveer 25 mensen staan te kijken. Met een verkrampte linkerarm raakte ik de bal zuiver en legde deze 40 cm achter de vlag neer. Applaus van het toekijkende publiek is toch wel een lekker gevoel. Nadat de chip van Joep mislukte vond hij het voldoende en feliciteerde hij mij met de overwinning.

Kortom, na 4 overwinningen de titel van Matchplaykampioen Senioren 2016 op zak en eeuwige roem door vermelding op het kampioenenbord in het clubhuis.

Mc LongJohn