Dit keer werd er gespeeld op onze thuisbaan Dirkshorn. Prachtige weersomstandigheden en zelfs bijna geen wind, dit moest wel tot mooie scores gaan leiden. Bij binnenkomst (ik was iets later en iedereen had de koffie en de appeltaart al op) werd er gelachen en dat bleek over mij te gaan. Er was door de organisatie besloten dat de neary op de green moest en blijkbaar had eenieder verwacht dat ik daarop zou reageren. Of het nu de leeftijd is of de lagere bloeddruk, ik vond het allemaal prima. Zelfs toen de organisatie aangaf dat een lost ball opgelost kan worden met een drop en twee strafslagen, ondanks dat dit geen local rule is op Dirkshorn. Goed om te zien dat het de organisatie is toegestaan de NGF-regels naar believen aan te passen. Dit opent mogelijkheden voor de toekomst.
Toen vervolgens de flightindeling bekend werd gemaakt en ik hoorde dat ik in de laatste flight mocht starten, besloot ik als grote uitzondering maar in te gaan slaan en mijzelf niet druk te gaan maken over het wellicht wachten in de baan. Kortom, een compleet andere voorbereiding dan gebruikelijk.
Mijn flightgenoot Frank had duidelijk erg veel vertrouwen in mij toen hij voorstelde om op mijn kaart maar alvast 18 parren in te vullen en de holes waar ik geen par zou lopen op de kaart te corrigeren.
In de baan bleek inderdaad dat de flight voor ons niet al te snel was, maar dit had waarschijnlijk een gunstige uitwerking op mijn spel. De eerste negen 41 slagen en de tweede negen 42. Een strak rondje met 37 stablefordpunten. Af en toe kwam mijn ware aard in de baan toch weer naar boven en kon ik het niet nalaten een opmerking te maken tegen mijn flightgenoten over het enigszins trage spel van de flight voor ons. “ Wellicht moeten we, als we toch regels mogen aanpassen, ook maar strafslagen gaan invoeren voor slow play (meer dan een hole ruimte met de flight daarvoor).
Hopelijk voor hun partners zijn ze thuis net zo langzaam met de seks ”. Gekkigheid natuurlijk, want in de baan realiseerde ik mij dat het mijn spel alleen maar ten goede kwam. Ik moet gewoon leren meer rust in mijn spel te brengen en langer de tijd te nemen. De flight die de volgende keer dus achter mij loopt, kan zijn lol op.
Kortom, een prachtige en voor mij succesvolle dag op Dirkshorn. Tot mijn verbazing won ik die dag ook nog de longest-drive. Met 193 meter niet vreselijk ver, maar toch longhitter Ard verslagen. Gelukkig voor mij raakte René de bal niet “optimaal”, maar wat kan die gast soms verschrikkelijk ver slaan.
Met de uitslag van vandaag (Ton 2e , Cees B. 3e en Ton een prachtige neary) doe ik hele goede zaken voor het jaarklassement. De wisseltrofee, die ooit door Cees N. en mij beschikbaar is gesteld, heb ik volgens mij maar één kunnen winnen. Dit was in het hele begin en volgens met mij ook nog ex aequo met Cees N. Het wordt dus wel weer een keer tijd, hopelijk zoekt Marcel in Spanje erg moeilijke banen uit.
Tenslotte nog een dankwoord naar mijn flightgenoten en de organisatie Cees B. en Bart.