Op donderdag, onze vierde dag, waren we terug op La Cala. Nu speelden we de lus America, die bijna nog niemand had gespeeld behalve McSon. Dan scheelt het toch als McSon in je flight zit.
De temperatuur was inmiddels een paar graden gezakt en de windkracht naar vijf gestegen, kortom het zou een pittige dag worden. Dat bleek dan ook toen wij als eerste flight bij hole 6 aankwamen. Wat een beul van een hole, eerst maar eens proberen om over een enorm ravijn de green te bereiken. Nadat ik er drie ballen uit had geslagen, besloot ik samen met McRoni voor deze hole maar een 11 te noteren. McJaap en McSon, die de overkant wel hadden gehaald konden doorgaan. Uiteindelijk werd het een 10 voor McJaap en een 9 voor McSon. Later bleek dat er meer elven op deze hole waren genoteerd.
Hoewel 54 slagen na 9 holes had ik over de eerste 9 toch nog 13 stablefordpunten. De tweede 9 liep voor mij lekker en kwam ik binnen met 41 slagen en 18 stablefordpunten. Ook heb ik op deze baan mijn longest drive ooit geslagen, namelijk op hole 18 maar liefst 268 meter. Dit heb ik maar niet met de groep gedeeld aangezien na binnenkomst van iedereen bleek dat McBean op deze hole maar liefst 392 meter had geslagen. Op Dirkshorn gaat McBean nu alles maar afslaan met ten hoogste een ijzer 5, anders loopt hij het gevaar soms over de green heen te slaan.
Toen door de veelgeprezen wedstrijdcommissie alles weer had uitgerekend bleek ik met een half puntje meer dan McSon de dagwinnar te zijn. Eigenlijk dankzij de neary die ik op hole 16 mocht slaan.
De longest drive werd deze dag gewonnen door McRoni, wellicht tot zijn eigen verbazing. Derde in het dagklassement werd McBean.
In de tussenstand na vier dagen had ik inmiddels een gaatje geslagen op mijn achtervolgers. Het zag er dus goed uit voor de eindoverwinning van deze Golfaholics in Spain. We gaan het morgen zien.
