De ene dag is de andere niet. Na regen komt zonneschijn. Morgen wordt alles anders. Prachtige clichés die op het edele golfspel van toepassing zijn. Na 3 hopeloze dagen waarbij ik geen bal knap raakte, was het vandaag opeens anders.
Op de werkelijk schitterende Mergelhof baan, waar het ene vergezicht nog mooier was dan het andere, werd al snel duidelijk dat het een dag voor klimmers zou worden, sprinters gingen hier niets halen.
Met McLutschie en McBart als secondanten gingen de eerse 9 soepel rond, met 19 punten en een birdie, relatief weinig hoogtemeters waanden we ons in golfparadijs.
De tweede 9 liet echter een heel ander beeld zien. Hors categorie beklimmingen, zinderende afdalingen, de Mergelhof liet zien alles in zich te hebben om menig golfer te teisteren. En dat deed ze. 45 minuten na binnenkomst, met 15 punten dit keer, kwamen de overigen binnen, getekend door de strijd, gepijnigd door de baan. Wat een heerlijk gezicht als je zelf 34 punten bij elkaar slaat.
In de avond liet het eten zich prima smaken, en de champagne die we met de dames van plezier dronken was bruisend. Of was het nou het kantklosclubje uit Vaals?
