Wat een dag! Opstaan met de wetenschap dat je mag golfen op Newmacher, Hawkshill. Daar kun je menig golfer voor wakker maken. Pas om 8.45 uur hadden we afgesproken te ontbijten. Joop had de broodjes weer geroosterd en Lode had weer eieren, spek, bonen en worstjes klaar. Van Ruud hadden we afscheid genomen. Die moest al vroeg weer naar Londen. Omdat we allemaal op tijd klaar waren vertrokken we op tijd naar de golfbaan. Onderweg een licht regentje. Dat was voorspeld. Het werd echter wel steeds heftiger en ook de wind had invloed op de stuurkunsten van de chauffeurs. Marcel reed met de bagagewagen en ik met het busje.
Bij de golfbaan aangekomen eerst aan de koffie. De heren van de maandag-herenochtend waren al binnen. De jongeman in de golfshop vertelde ons dat de golfpro in de baan liep om te kijken of er gespeeld kon worden. Het regende namelijk behoorlijk en er stond een windkracht 8 a 9. Het uitzicht op de eerste verdieping bood zicht op de 1e, 10e en 18e hole. Wat een geweldige baan! Op de 18e hole stonden al flink plassen. Het verbaasde ons niet dat de pro even later kwam vertellen dat de baan gesloten was. Wat nu. Naar een wellness resort? Naar een whisky stokerij? Of op zoek naar een baan die open is, zoals we in 1999 deden en in Spey Bay uitkwamen? Na veel vijven en zessen werd het dus de laatste optie. Aangezien het internet in Schotland niet optimaal is was de tomtom niet geweldig en waren we wat langer onderweg. Onderweg naar Newburgh. Een golfbaan aan de kust.
Om 12.30 uur kwamen we daar aan en rond een uur of half twee besloten we dat we om twee uur de baan in gaan voor 9 Holes. In Engeland waren bomen omgewaaid, ongelukken gebeurd, zo hard waaide het daar. Niet iedereen was blij met de keuze om te gaan spelen maar iedereen maakte zich klaar. Waarschijnlijk zijn we de enige in heel Groot-Brittannië die gingen golfen vandaag. Wat een gekken! Ondanks zware regenval en windkracht negen liepen we niet onaardig. De eerste hole was voor de wind. Dus de longest. Ruim drie honderd meter. Ik was de enige die op de fairway lag, bijna op de green, meer dan 300 meter, dus de longest was voor het eerst deze week binnen. Dat werd tijd want er waren al enige kanonslagen van af gekomen, alleen niet op de juiste holes waar dat werd gemeten. Het was af en toe lachen gieren brullen. Normaal gesproken moet je een rondje geven als je niet voorbij de damestee komt. Wat moet je dan geven als je niet voorbij de herentee komt? Ard heeft dat gered. Zijn afslag met houten 1 vloog de lucht in en vloog heel hoog tegen wind achter ons in het hoge gras. Wel honderd meter naar inks…. Om er te komen moesten we door een riviertje heen. Omdat onze voeten toch al soaking wed waren liepen we er met flinke stampen doorheen. Hilarisch!
Dan nog de neary. 133 yards tegen wind, zeg maar 120 meter. Met houten 1 kwamen we er niet. Dat zegt genoeg denk ik. De verschillen waren in de top drie uiterst gering. Ook in de andere flights waren er weinig wijzigingen.
Ondanks dat ik drie keer het groene jasje heb gewonnen ben ik uiteindelijk niet de overall winnaar geworden want de meest constante speler, McLongJohn werd winnaar. Klasse John. Onze “homecourse” Dufftown heeft mij de das om gedaan. Ik was daar niet tegen bestand. Volgend jaar zal ik weer een poging doen om jou van de troon te stoten. Maar met een tweede plaats ben ik in dit gezelschap ook heel blij! McRuk werd derde en McSam vierde. De rest van de uitslagen is op onze site allemaal te vinden. Het eindverslag volgt snel van onze voorzitter en het volgende Golfaholics verslag komt 20 oktober van uit Spierdijk!