Met deze woorden begon John de prijsuitreiking, mooie woorden die zeker op deze dag waarheid bevatte. Om 08.30u na een lekker bakkie vertrokken naar het verre Utrecht, om te gaan spelen op GC Amelisweerd. Nadat diverse navigatiesystemen werden genegeerd, kwam toch iedereen op tijd aan, de 1 langs het stadion Galgenwaard, de ander via een andere route. Na een zwaar weekeinde had ik geen puf om in te slaan en vond een 2-de bakje koffie belangrijker. Dit bleek achteraf de goede voorbereiding te zijn geweest. Een week voor Texel heb ik uitgesproken dat “het niet mijn jaar zou worden”. Misschien een tip voor anderen om ook zoiets te uiten, want hierna gaat het golfen mij een stuk makkelijker af, alsof er mij iets heeft dwars gezeten en er een blokkade is opgeheven.
Maar genoeg hierover en terug naar de wedstrijd. Jan en John hadden gelijk, het is een interressante baan met veel uitdagingen en mooie geonduleerde greens. Mijn eerste afslag lag achter een boom, waardoor ik gelijk een strijdplan moest bedenken, welke mij later goed hebben geholpen. Ik was ingedeeld in de laatste flight met Ard, Frank en Cees B. Cees gaf al direct aan dat de organisatie waarschijnlijk bewust gekozen had om de nummers 1 en 2 in 1 flight te laten spelen. Hij was hier blij mee want dan kon hij mij “in de gaten houden”. De eerst hole maakte hij keurig een par. Op hole 2 stond het bordje van de Neary op de afslagplaats en nog niet op de green, terwijl wij de laatste flight waren. Meestal is er toch wel een golfer die in ieder geval op de green slaat, niet dus. Frank gaf het goede voorbeeld door de bal netjes vlak voor de green te laten stuiten, waarna de bal keurig langs de vlag de green op rolde. Ard en Cees redden het niet en omdat ik als laatste moest slaan had ik alle tijd om het juiste strijdplan te kunnen maken. Dit bleek weer goed te werken, want ik sloeg de bal met een sierlijke boog netjes 2 meter van de vlag op de green, en aangezien Frank op 4 meter lag was de Neary binnen en dat kan aan het eind van de dag altijd nog beslissend zijn mocht het spannend worden.
Hole 3 een goede afslag gevolg door een perfekte 2-de op de green en mijn 2-de birdy-put achter elkaar, maar met deze ondulatie een lastige opgave, maar wel weer een par. Ook de 2-de hole achter elkaar de “green in regulation” geslagen. Na op hole 4 de derde “green in regulation” geslagen te hebben was Cees het zat, dat dit elke keer opgenoemd werd. 1 Concurrent minder dus. Eigenlijk ging het met grote regelmaat zo door, goed strijdplan maken en uitvoeren. Jammer dat de puttjes niet wilden vallen, maar daar hadden meer mensen last van.
Op hole 15 sloegen ard en ik de bal weer eens met 2 slagen op de green, waar Ard een mooie birdy maakte, en mijn putt te lang was maar wel dichtbij genoeg kwam om mijn par te maken.
Op hole 16 haakten Frank en Cees definitief af door 2 ballen te water te slaan. Ard sloeg de bal richting de rechter bunker, kwam net op de rand terecht en rolde op Augusta-achtige wijze terug naar de green. Mijn aflag ging recht op de vlag af, maar mijn back-spin zorgde ervoor dat de putt toch te lang werd (5mm) om birby te maken. Hole 17 had ik wel het goede strijdplan, maar de uitvoering was dramatisch, waardoor ik mijn eerste streep moest laten noteren.
Op hole 1 vertelde McRuk al dat hij vandaag alleen maar voor de longest drive ging, en jawel hoor, op hole 18 aangekomen sloeg hij met zijn mooie witte driver maar liefst 205 meter, midden fairway. Ik wilde er graag voorbij, hierdoor werd ik toch verleid om te hard te willen slaan, waardoor mijn bal in het bos belandde, waarna ik uiteindelijke met een 9 binnenkwam. Een slecht einde waardoor er toch wat twijfel over het eindresultaat ontstond.
Dit bleek niet nodig want de rest van de deelnemers bleek veel meer moeite met de baan gehad dan gedacht, en met een fraaie score werd ik dagwinnaar. John werd keurig 2-de en Henk en Ard deelden de 3-de plaats.
