Ik word wakker met een lichte hoofdpijn en een schorre keel. Te dicht bij McBeng gezeten gister avond denk ik, hij worstelt al de hele week met zijn gezondheid. Ik kijk uit mijn slaapkamerraam naar buiten. Uitzicht op de Middellandse Zee. Het is voor de eerste ochtend deze golfweek bewolkt. Er wacht een zware dag. PGA Catalunya Stadium course. De mooiste baan in Spanje, wellicht het decor voor de 2022 Ryder Cup, en voor ons de moeilijkste baan deze vakantie. Voor mij een kans om te tonen dat ik een waardig lid van de Golfaholics ben, wel nodig want mijn scores deze week zijn nog niet om erg trots op te zijn. We hebben een aantal parkbanen met veel bomen op links gespeeld, en die zijn lastig voor mij.
Na een stevig ontbijt (heerlijke bacon, omelet en worstjes van chef McLutschie, met goudbruine toast van het duo McRoni en McSon; McSmile je kan trots op ons zijn!) en een paar sterke Advils begeef ik me met de rest van het illustere golfgezelschap in Deurloo groene shirts richting Caldes de Malavella. Na de traditionele kop koffie en een mandje ballen weggeslagen te hebben gaan we naar de eerste tee box. De score kaart geeft aan dat de baan erg lang is; 6,104 meter van de gele tees, met behoorlijke hoogteverschillen. Ik speel met McBeng, McTony en McBart; drie rustige sterke mannen die de bal erg ver kunnen slaan, met draws om jaloers op te zijn. Voor mij een zeer prettige flight. Ik neem me voor om rustig te blijven, en prent me in; ‘hoofd naar beneden houden tijdens de swing en geen grote risico’s nemen’. Dit lukt de eerste holes goed. Bogey op een, en een perfecte tweede slag (ijzer 4) resulterend in een niet te missen put voor birdie op hole 2. Vervolgens 2 bogeys en een par. En dan gebeurt het onvermijdelijke; een overmoedige 2e slag met houten 5 in de bunker links van de vlag resulteert na veel gehak en gepruts rond de green in een dubbel par plus een. Hoogmoed komt wel degelijk voor de val. Weg goed gevoel. Nog wel 3 bogeys op hole 7, 8 en 9. McBart en McTony spelen intussen rustig naar een fraaie score over de eerste 9 holes. McBeng heeft een iets mindere eerste helft en noteert 2 9’s. De tweede 9 blijkt erg lastig en het is overleven geblazen en schade beperkt houden. En toch twee triples en ik ga er vanuit dat mijn kansen voor de dagprijs zijn verkeken. Ik kom binnen met 95 slagen bruto, 81 netto. Niet slecht maar ook niet spectaculair.
Tijdens de borrel na afloop blijkt dat de rest van ons veld matig heeft gespeeld, de baan erg lastig gevonden werd, en er is voor mij weer een sprankje hoop. Maar ik zie McLutschie met een brede grijns aan tafel zitten, enthusiast vertellend aan iedereen die het horen wil (of niet) over zijn birdie en bijna birdie op de par 3’s (met Driver-slice en diepe pitch marks), en de moed zakt mij weer wat in de schoenen.
Na terugkomst in ons Palamos House aan het strand van La Fosca eerst aan de chips, bier en pizza. Vervolgens de prijsuitrijking door McRoni en McTony. De Longest gewonnen door McBeng (overtuigend ver) en de Neary met strakke ijzer 5 door McBart, allebei flightgenoten van mij. En dan de dagprijs. De spanning stijgt bij mij als na het aflopen van de prijzen 12 (de hele week al ingenomen door McBean) tot en met 3 er nog 2 kandidaten voor de 1e prijs overblijven; McLutschie en ondergetekende. Zou het dan toch? En jawel, tot mijn grote verrassing McLutschie 2e en McSon 1e. Trots als een pauw neem ik het groene jasje en de Fraserburgh das over van McRuk. In mijn dankwoord memoreer ik de fantastische organisatie van deze week van vooral McSam, die op zeer indrukwekkende wijze het verblijf en de golfbanen heeft geregeld, de kas beheert en de volgens sommige onder ons wat overdreven innige relatie met de zeer vriendelijke Camila (eigenares Palasmos House) onderhoudt. McTony blijft algemeen ranglijst aanvoerder, en heeft een groot gat geslagen met zijn broer McRuk. Weer een gat naar de rest, maar wel blijft het zinderend spannend wie de plaatsen 3 tot en met 7 gaan invullen. Morgen zullen we het weten.
Met dankzegging aan mijn flightgenoten McTony, McBart en McBeng.
